van weerwoord werd je voorwoord
ik typte je naam op de eerste pagina
zoals de mijne op de laatste verscheen
je eeuwig ‘maar’ verdween
onze eer te na

van weerwoord werd je antwoord
ik vroeg steeds dezelfde vraag
is ‘houden van voor eeuwig en
is eeuwig dan vandaag?’

gisteren, zei je

liet een vader je na
liet een vader mij na
maakte je een huis waarin we schuilden
een schoot waarin we huilden
reeg je mijn jurken aaneen
gaf je me vel over been

leerde je me geven
zoveel meer dan dat
leerde je me leven
zoveel langer dan was

leerde je me een woord
is niet hetzelfde
houden van is niet die zoen
en gisteren is vandaag
en niet alleen maar toen

vandaag, zei je

borduurde ik je ranken
en koos je een kleur
rook ik mest in de stallen
en herkende jij die geur

liefkoosde ik je flanken
wat ben je toch groot

morgen, zeg je

wieg ik je in mijn armen
en kleurt de avond rood
wordt mijn voorwoord een antwoord
vormt het een scharlaken koord

borduurt het zich rond je
bindt het mijn pagina’s
houdt het je vast
met een enkel woord

liefde, zeg ik je

een oudcollega herinnerde me aan dit gedichtje dat ik haar gaf bij het overlijden van haar moeder, origineel was het een opdracht van mijn vader iets te maken voor mijn moeders 80e verjaardag, 24 maart 2004